பூக்களை பறிக்காதீர்கள்

சமீப காலங்களில் எதிர்ப்படும் பாலியல் அவலங்களுக்கு, மிக எளிதாக நடைமுறைப் படுத்தப்படும் தீர்வாக எனக்கு படுவது, நம் பிள்ளைகளுக்கும் நமக்கும் உண்டான கலாச்சாரத்தின் (?) பொருட்டு ஏற்படும் தொடர்பு இடைவெளிகளை குறைப்பதில் இருக்கிறது. வெளியே இருக்கும் மனிதர்களில் யாரை சந்தேகப்படமுடியும், யாரை நம்ப முடியும். பிள்ளைகளுடன் பெற்றோருக்கு உள்ள "புரிந்துணர்வே" இதற்கான தீர்வாக இருக்குமென்று நம்புகிறேன்.

முதலில் பிள்ளைகளுடன் இது குறித்து உறவாடுங்கள். பதின்ம வயது பெண் பிள்ளைகளோடு இது எப்படி சாத்தியம் என்கிறார்கள். சாத்திய படுத்தவேண்டும். நாம் அவர்கள் வயதில் இருந்தபோது, நமக்கு இருந்த அறிவை விட, அவர்களுக்கு இப்போது smartness அதிகம். அறிவு அதிகம். exposure அதிகம். நம்முடைய இளவயது அறிவை, தற்போதைய சிறார்களின் அறிவோடு compare செய்து, அந்த அளவிற்கு சிந்திக்காமல், தற்போதைய கால கட்டத்திற்கு ஏற்ப சிந்தித்து, விரைவாக செயல்பட பிள்ளைகளுக்கு அறிவுறுத்துங்கள்.

சில பெண் பதிவர்கள் எழுதிதை படித்து இருந்தேன். ஆறேழு வயதிற்கப்புறம் பெண் குழந்தைகளை, பெற்ற தாயே, தந்தையின் மடியில் அமர அனுமதிப்பதில்லை என்று. அதனை பெருமையாக சொல்லி, எழுதி மார்தட்டி கொள்கின்றனர். மிகவும் வேதனையாக இருந்தது எனக்கு . அடேய்.. பெண் குழந்தாய்... உனக்கு இந்த உலகத்தில் பாதுகாப்பு இல்லை. அதுவும் சொந்த வீட்டிலேயே பாதுகாப்பு இல்லை. அப்பாவை கூட நம்பாதே ... எச்சரிக்கையாய் இரு.. என்று கூறுவது போல் இருந்தது. இதை கேட்கின்ற இரண்டும் கெட்ட வயதிலுள்ள பெண் குழந்தைகள், அதன் பின்பு "அப்பாவை" எப்படி பார்க்கும் என்று வெகு நேரம் சிந்தித்து கொண்டிருந்தேன். சமுதாய நிகழ்வுகளை காட்டி எச்சரிக்கை செய்வது வேறு, பயமுறுத்துவது வேறு. இப்படி அளவிற்கு அதிகமாக அவர்களை alert செய்யும் போது, "அந்த பெண்" "அந்த உயிர்" எப்படி நிம்மதியாக இந்த உலகத்தில் வாழும்? எப்படி சுயமாக சிந்திக்கும்? சுற்றுச் சுழலில் எப்படி நிம்மதியாக சிரிக்கும்? ஆணோ பெண்ணோ சமூகத்துடன் இணைந்து வாழ்வது தானே வாழ்கை. எச்சரிக்கை.. எச்சரிக்கை.. எச்சரிக்கை என்ற பெயரில் தன சுயத்தை இழந்து, தன்னம்பிக்கையை இழந்து, ஆயுள் முழுதும் தன் உடலை, தன் யோனியை, தன் மார்பகத்தை , இன்ன பிற அங்க அவயங்களை சுற்றியிருப்பவர் பார்வையிலிருந்து பாதுகாக்கவே முயன்று கொண்டிருக்கும். 

நான் சொல்ல விரும்புவது, சொல்ல வருவது எல்லாம் ஒன்றேதான். உங்கள் பிள்ளைகளுக்கு "நீங்கள்தான் அவர்கள் பாதுகாப்புக்கு உகந்தவர்கள்" - என்பதை உணரவையுங்கள். இந்த வயதில் உனக்கு இப்படியெல்லாம் தோன்றும் என்பதை கூறுங்கள். தயக்கம் விடுத்து, வெட்கம் ஏதுமின்றி, குழந்தைகளோடு பேசுங்கள். தொலைத்த இடத்தில் தான் தேட வேண்டும். வெளிச்சமாக இருக்கிறது என்று வேறு இடத்தில் தேட முடியாது.

அம்மாவும், அப்பாவும் “இப்படிச் செய்ததால்தான்” நீ வந்தாய் என தெளிவாக விளக்குங்கள். உங்கள் குழந்தையின் குஞ்சுமணியை பிடித்து “ஒண்ணுக்கு” போவதை சொல்லிக் கொடுத்தீருப்பீர்கள். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு சானிட்டரி நாப்கினை உபயோகப்படுத்த சொல்லிக் கொடுத்தீருப்பீர்கள். அதே போல் அவர்களுக்கு புரியும் வயதில், நேரடியாக சொல்லி விடுங்கள். முடியவில்லையென்றால் at least இலைமறை காயாக, அவர்களுக்கு விளங்கும் படி சொல்லுங்கள். அவர்களின் கேள்விகளுக்கு, தெளிவான பதிலளியுங்கள். உடல்ரீதியாக விளக்கி, உள்ளத் தேவையையும் புரிய வையுங்கள்.

பெண்ணுடல் புனிதமானது என்ற சமயவழிச் செய்திகளை அவர்களுக்குள் புகுத்தாதீர்கள். ஆணை போன்று உனக்கும் ஒரு உடல். அவ்வளவே.. அந்த உடம்பை மற்றவர்கள் தவறாக உபயோகிக்கும் போது, சட்டென்று எதிர்வினையாற்ற கற்றுக் கொடுங்கள். "உன் உடலை அவன் தொட்டு விட்டான்.. உன் புனிதமே போய் விட்டது" என்பது மாதிரியான "மன நிலைமையை" எக்காலமும் பெண் குழந்தைகள் மனதில் உருவாக
காரணமாக இருக்காதீர்கள். அது அவர்களின் தன்னம்பிக்கையை சிதைப்பதோடு, "தனக்கு ஏதோ பெரிதாக நேர்ந்து விட்டது.. இந்த இழிவை எக்காரணம் கொண்டும் வெளியில் சொல்லக் கூடாது" - என்ற மனநிலைக்கு அவர்களை தள்ளுகிறது. இந்த இடத்தில்தான் "பாலியல் தொல்லையில்" ஈடுபடுவோர் வெற்றியடைகிறார்கள்.
படிப்படியாக முன்னேறி தன்னுடைய வெறிக்கு குழந்தைகளை பலியாக்குகிறார்கள்.

ரோட்டில் ஒரு நாய் துரத்தினால் பெண் பிள்ளைகள் அப்பாவிடம், அம்மாவிடம், அண்ணனிடம் சொல்வதைபோல், பாலியல் துன்புறுத்தல்களையம் சகஜமாக வெளியே சொல்ல அனுமதியுங்கள். இம்மாதியான செயல்களில் ஈடுபடுபவர்களின் முதல் வெற்றியே "பெண் பிள்ளைகளின்" பயம் தான். "வெளியே சொன்னால் உனக்குத்தான் அசிங்கம்" "எல்லாத்தையும் இன்டர்நெட்ல போட்ருவேன்" " வெளியே சொன்னால் கொன்னுருவேன்" என்ற வார்த்தைகள் தான்.

"ஆம்பிளைனா நெட்ல போடு டா பாப்போம்... நீ போட்டிட்டு எப்படி உயிரோட இருப்பேன்னு பாக்குரேன்னு " - சொல்லுற பெண்கள் வேண்டுமென்கிறேன்"

இதையெல்லாம் விட முக்கியம் இம்மாதியான விஷயங்களை உணர்வுபூர்வமாக அணுகுவதை விடுங்கள். அறிவு பூர்வமான விடைகளோடு அணுகுங்கள். ஆண் குழந்தைகளுக்கும் உரிய ஆலோசனைகளை கொடுங்கள். பெண்ணுடம்பை பற்றிய புரிதல்களை ஆண் குழந்தைகளுக்கும் தெளிவு படுத்துங்கள். குழந்தை வளர்ப்பு என்பது ஆண் குழந்தையாயினும், பெண் குழந்தையாயினும் ஒன்றே. சானிட்டரி நாப்கின் விளம்பரங்களை கண்டு, கமுக்கமாக சிரிக்கும் பத்து, பனிரெண்டு வயது ஆண் சிறார்களை நான் பலமுறை கண்டிருக்கிறேன். விசாரித்த போது, அங்கும் இங்கும் கேட்டதை வைத்து, அரையும், குறையுமாய் ஏதோ தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். "அம்மா... உன்னோட periods ல நீ எந்த pad உபயோகப் படுத்துறன்னு" கேக்குற சுதந்திரம் ஆண் மகவுக்கு உண்டா? எத்தனை தாய்மார்கள், இது குறித்து தங்கள் பையனுடன் பேசியிருப்பார்கள்? இப்படி பெண்ணுடம்பை பற்றிய புரிதல் இல்லாமல், வளர்கின்ற ஆண்மகன்கள், கிடைக்கின்ற வாய்ப்பிலெல்லாம் "பெண்ணை" சீண்டவே துணிகின்றனர்.

அம்மாவைப்போல் உனக்கும் ஒருத்தி வருவாள், அவளை நீ எவ்வாறெல்லாம் கவனிக்க வேண்டுமென்ற உறுதியை மகனுக்கு ஊட்டுங்கள். புறஅழகை கண்டு, infatuation – ல் விழும் “அந்த ஈர்ப்பு” காதலில்லை என்பதை தெளிவு படுத்துங்கள். உடலை பற்றி விளங்குங்கள். உள்ளம் தன்னை தானே சரி செய்து கொள்ளும்.

ஒரு பெண் தன் குழந்தைக்கு பால் கொடுப்பதை கூட "நல்ல கண்களால்" காண முடியாத சமூகத்தில் வாழ்வதாக எங்கோ படித்தேன். அந்த நல்ல கண்கள் இல்லாதவர்களில் பதின்ம சிறுவர்களிலிருந்து, அறுபது வயது தாத்தா வரை இருப்பதுதான் அபத்தம்.

வீட்டுக்குள் தயக்கங்கள் விலகும் போது, நாட்டுக்குள் எளிதாக களையெடுப்பை தொடங்கலாம்.. வேறு என்ன சொல்ல...!

#தெரிசைசிவா