ஒரு முருங்கைக்காயும், ஒரு தர்பூசணியும்.

கல்யாண வீட்டிற்கு கிளம்பும்போதே பேச்சில் லேசான ஒரு "உரசல்" வந்திருந்தது. தற்போதெல்லாம் எங்கு கிளம்பும்போதும் இந்த "வாக்கு தர்க்கம்" வந்து விடுகிறது. பெரிதான சப்தமில்லாது வெடிக்கும் ஓலை வெடியைப்போல். ஒன்பது வருடத்திற்குள் கல்யாண வாழ்க்கை இருவருக்கும் சலித்து விட்டதா என்ன? என்ன செய்ய. முரளியின் வாயும் சும்மா இருக்காது. நாற்பது வயதாகிறதல்லவா? நாற்பது வயதில் நாய் குணம் வருமென்று சும்மாவா சொல்கிறார்கள்.

"உன் உடம்பு வாக்குக்கு... இந்த சாரி... கீரிலாம் சரிப்பட்டு வராது"ன்னு பட்டென்று முரளி சொல்லியது அவள் முகத்தில் மிகப்பெரும் சோகத்தை ஏற்படுத்தியது. பாவம் லலிதா. வெடுக்கென்ற வார்த்தைத் தீயில் உள்ளுக்குள் ஏற்பட்ட "அவமான சங்கோஜத்தை" வெளியில் காட்டிக்கொள்ளவில்லை.

"நான் உங்கள்ட நல்ல இருக்கான்னு, கேக்கவே இல்லையே?" - சிரித்தான கோபத்தில் மறுபடி கூறிக்கொண்டே, சேலைக் கட்டுவதில் மும்முரம் காட்டினாள் லலிதா.

"நீ இப்ப இருக்குற சைசுக்கு, "பாதாள பைரவி" படத்துல ரங்காராவ் போடுறமாறி மேலிருந்து, கீழ வர பெரிய "அங்கி மாதிரி" போட்டாத்தான் சரி..." - மெல்லமாக சிரித்து, மட்டமான ஒரு காமெடியடித்தான் முரளி.

மேற்கொண்டு பேசினால் பெருஞ்சண்டையாகும் அபாயம் இருந்ததால் அடுத்த பதிலை தவிர்த்து, உரையாடலை முடித்தாள் லலிதா. பதிலேதும் கிடைக்காததால், பரிகாச முகபாவனையில் கல்யாண வீட்டிற்கு கிளம்பும் வேலையில் மும்முரமானான் முரளி.

முந்தானை போக மீதம் உள்ள சேலையை, டக் வைத்து அடிவயிற்றினுள் செருக முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள் லலிதா. பருத்த உடம்பு அங்கொன்றும் இங்கோன்றுமாய் சாய்ந்திருக்க, சமீபத்திய நான்கைந்து வருடங்களில் கொழுப்பேறிய வயிறு, தொப்புள் சுருக்கத்தோடு பிதுங்கி வெளியே மடிந்திருந்தது. சிசேரியனின் போது ஏற்பட்ட கீறல் அடையாளங்களை, அடிப்பாவாடைக்குள் திணித்து சேலையடுக்கை அடிவயிற்றில் செருக முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கும் போது தான், முரளியின் வாயிலிருந்து இந்த கிண்டல் பிதற்றல்.

எதிர்பாராமல் ஏற்பட்ட உடல் பருமனின் காரணமாக சமீப காலங்களில் சேலை அணிவதையே தவிர்த்திருந்தாள் லலிதா. உள்ளூர் கல்யாணமாய் இருக்க, இதுவரை மூன்று முறை மட்டுமே அணிந்த முப்பதாயிரம் ருபாய் முகூர்த்த பட்டுசேலையை இன்று அரைகுறை ஆசையோடு அணியும் போதுதான், முரளி அதிகப்ரசங்கித்தனமாய் இப்படி திருவாய் மலர்ந்திருந்தான்.

லலிதா முகம் வாடியதை முரளியும் கண்டு கொண்டான். சில நிமிடங்களுக்கு அந்த குற்றவுணர்வு மனதிற்குள் கிடந்தாலும், அடுத்த மணித்துளிகளில் மீண்டும் அவளை பரிகசிப்பான். அப்படிப்பட்ட ஒரு வித்தியாசமான குணாளன் இந்த முரளி. அதற்காக நீங்கள் அவனை பாசமற்றவன் என்றோ? கொடுங்கோலன் என்றோ கற்பனை செய்ய வேண்டாம். இனிய பண்பாளன் தான். பாசமுள்ளவன்தான். ஊருக்கு கோமாளியாக இருந்தாலும், அவரவர் வீட்டிற்கு அவரவர் ராஜாதானே. நாகர்கோவிலின் புறநகரில் HDFC கொடுத்த கடனில் கட்டிய ஒன்றரை கிரௌண்ட் வீட்டின் ராஜ கம்பீர, ராஜா குலோத்துங்க, ராஜராஜ சோழன்தான் முரளி. அரசு புள்ளியியல் துறையில் கணக்கர் உத்தியோகம். வேலையின் சர்வீஸ் பதினாறு வருடங்கள் ஆனாலும், இப்போதும் "நீங்கள் புள்ளியியல் துறையில் என்ன வேலையாக்கும் செய்வீர்கள்? -என்ற நண்பர்களின் கேள்விக்கு சரியாக விளக்கம் சொல்லத்தெரியாதவன். "அது நாங்க எக்கனாமிக் சம்பந்தப்பட்ட தகவல்களை சேகரிச்சு" -என ஆரம்பிக்கும்போதே, "நீ... நல்ல... எக்கனாமிக்க தூக்கி நிறுத்துன... போ..."- என்று நண்பர்கள் கிண்டல் தொனியில் குரலை உயர்த்த, வெட்கத்தில் சம்மி நாறிவிடுவான் முரளி.

வேலையின் போது தான் எடுக்கும் தரவுகள் எப்படி பொருளாதாரத்தை உயர்த்தும் அல்லது தாழ்த்தும் என்ற சந்தேகம் அவனுக்குமே உண்டு. தேதியானால் சம்பளம் வருகிறது, பண்டிகைதோறும் விடுமுறைகளும். இதைத்தவிர சம்சாரிக்கு என்ன வேண்டுமென்று எண்ணியதால், செய்த வேலையையே திரும்பத் திரும்பத் செய்து அரசு நாற்காலியை தேய்த்துக்கொண்டிருந்தான் முரளி. வெளிப்புற பரிகாசத்தாலோ என்னவோ, வீட்டுக்குள் கொஞ்சம் கோபம் கொப்பளிக்க காமெடி செய்வான் முரளி. ஒரே மகள் வெளியூரில் தங்கி பள்ளிப்படிப்பு படிக்க, வீட்டுக்குள் ஓன்றை மனிஷியாய் முரளியைப் பொறுத்துக்கொண்டு காலம் தள்ளிக்கொண்டிருந்தாள் லலிதா.

முன்னரெல்லாம் முரளி இந்த அளவிற்கு பேச மாட்டான். அவன் விஷயத்தில் ஆசை அறுபதுநாள். மோகம் முப்பது நாளெல்லாம் இல்லை. அன்பாக பண்பாக நடந்து கொண்டவன்தான். இப்போது எதற்கெடுத்தாலும் அவள் உடல் பருமனை பற்றிய பரிகாசம். எத்தனை நாள்தான் பொறுப்பாள் லலிதா.

"உங்களுக்கும் வயசாயிட்டு வருகு...மறந்துடாதீங்கோன்னு"- லலிதா பதில் அளித்தால், "அதான் நானும் சொல்லுகேன்... எனக்கும் வயசாயிட்டு, ஆனா உன்ன மாதிரி "இடி தடியங்காய் மாதிரியா" இருக்கேன்"- என மறு பதில் உரைப்பான் முரளி. மறு பேச்சிற்கு வழியின்றி மலங்க, மலங்க அவள் விழிப்பாள்.

அழகான மனைவி வேண்டுமென்பது ஒவ்வொரு சராசரி ஆண் மகனுக்கும் இருக்கும் உணர்வு தானே. கட்டிய மனைவியோடு ரோட்டில் இறங்கி நடக்கும் போது, மொத்த உலகமும் அவர்களை பார்க்கவேண்டுமென்ற ஆவல் தானே. உடனே அழகான கணவன் வேண்டுமென்று ஒவ்வொரு பெண்ணுக்கும் ஆசையிருக்காதாவென பெண்டீர்கள் வரிந்து கட்டிக்கொண்டு வரலாகாது. திருமண பந்தத்தில் அழகு என்பது பெண்ணுக்குரியதாகவும், செல்வச்செழிப்புடன் கூடிய வீரமென்பது ஆண்களுக்குரியதாகவும் வழிவழியாக பின்பற்றப்படுவதை கதை படிக்கும் கனவான்களும், கனவாள்களும்(?) புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நவீன காலத்தின் கோலத்தில் வீரத்தின் அவசியம் இல்லாது போக, "பொருளீட்டும் திறன்" மட்டுமே ஆண்களின் திருமண அத்யாவசியமாகிறது.

கல்யாணமான புதிதில் அழகான மனைவியோடு ரோடுகளில் ஒய்யாரமாய் நடந்து திரிந்தது முரளியின் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. தன் மனைவியை எல்லோரும் பார்த்து ரசிக்க வேண்டுமென்றும், அந்தப் பார்வை மிகக் கண்ணியமான(?) பார்வையாக இருக்க வேண்டுமென்றும் - என்ற எதிர்பார்ப்பு எல்லா ஆண்களையும் போல் முரளிடம் இருந்தது. அழகு பதுமையாய் லலிதா உடன் வர, அந்த மொத்த அழகுக்கும் உரிமையாளன் நானாக்கும் - என்று சொல்லாமல் சொல்லும் உடல் மொழியில் பெருமிதத்தோடு வெளியில் வலம் வருவான் முரளி. லலிதாவும் அத்தனை அழகாக இருந்தாள். நீண்ட நெடிய கூந்தலோடு,சுண்டி இழுக்கும் கண்களோடு, விம்மி இழுக்கும் வனப்போடு, அன்றில் மலர்ந்த இதழ்களோடு, பால் கொதிக்கையில் படரும் பாலாடையின் வெண்மஞ்சள் வண்ணத்திலிருந்தாள் லலிதா. கல்யாணமான நாட்களில் பெரும்பாலான பெண்களும், சில ஆண்களும் வெளிப்படையாகவே முரளியிடம் லலிதாவின் அழகைப் புகழ்ந்தனர். அழகான மனைவி கிடைத்ததில் ஒருவித புளகாங்கித மயக்கத்தில் திளைத்திருந்தான் முரளி.

பெற்றோர் பார்த்து வைத்த திருமணமாதலால் இருவரும் ஒருவரையொருவர் புரிந்துக் கொள்ளவே சில மாதங்கள் பிடித்தது. கட்டவிழ்த்த முரளியின் அன்பில் கட்டுண்டுக் கிடந்தாள் லலிதா. மாநிறமாக இருந்தாலும், அன்பைக் கொட்டுவதில் அவன் உயரத்தைவிட உயர்ந்தவனாக இருந்தான் முரளி. படுக்கையறை பணியின் பரிசாய், அன்பிற்கு அடையாளமாய் ஹரிணியும் பிறந்திருந்தாள். சிசேரியன் செய்த நாள்தொட்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பருத்து விரிந்தாள் லலிதா. நாட்கள் மாதங்களை நெருக்கி தள்ள, வருடங்கள் உருண்டு கொண்டேயிருந்தது. அப்படியும், இப்படியாய் கல்யாணமான இந்த ஒன்பது வருடங்களில் முழுதாய் இருபத்தொருகிலோ கூடியிருந்தாள் லலிதா.

வாழ்க்கை எப்போதும் வசந்தத்தை மட்டுமே கொடுத்துக்கொண்டிருக்குமா? கால வெள்ளத்தின் இன்ப துன்பங்களில் உருண்டெழும்பினர் தம்பதியினர் இருவரும். அடித்தும், பிடித்தும், கொஞ்சியும், கெஞ்சியும் பொழுதுகள் கழிய, பெரிதான கவலையில்லாத நடுத்தர வர்க்கத்தின் சராசரி வாழ்க்கை. இருந்தும் தற்போது முரளியின் வாயிலிருந்து விழும் கிண்டல் தொனிகள் அவளுக்குள் சில கவலை அதிர்வுகளை உண்டாக்கத்தான் செய்கிறது. அழகு கொட்டிக்கிடந்தபோது ஆராதித்து விட்டு, கொஞ்சம் வற்றிக் குறைந்த போது ஏளனம் செய்தால் யாருக்குத்தான் பிடிக்கும். கணவனாய் துணைவனாய் உள்ளுக்குள் பாசமெல்லாம் இல்லாமலில்லை. பாசம்,நேசம், காதல் எல்லாம் உண்டு. ஆனால் தன் உடல் பருமனை குறிப்பிட்டு எப்போதும் ஒரு பரிகாசம். "நறுக்" கென்று உள்மனதை தைக்கும்படியான, "வெடுக்" கென்ற நெருஞ்சி முள் வார்த்தைகள்.

"இப்படியே வீட்டுக்குள்ளயே இருக்கத்துக்கு பதிலா, கொஞ்சம் ஊரைச் சுத்தி நடக்கப்பிடாதா... வர வர நம்ம கோவில் பூதத்தான் சிலை மாறி இருக்க"

"நல்ல இனிப்ப தின்னு.. அப்புறம் எப்டி.. உடம்பு குறையும்"

"இந்த மாரி மாடர்ன் டிரஸ் எல்லாம் நீ ஆசைப்படலாமா... உன் சைசுக்கு அதெல்லாம் கிடைக்கவே கிடைக்காது."

"முருங்கைக்காய் ஒரு நாள் தர்பூசணியா மாறும்னு சொன்னா, யாரவது நம்புவாங்களா,..... ஆனா... நான் இப்ப கண்கூடா பாக்குறேன்."

"இப்படி மூணுநேரம் சோத்த திங்கிறதுக்கு பதிலா, ரெண்டு நேரம் கோதம்ப தின்னா என்னா....சவம்... வர வர பாக்க சக்கப்பழம் மாறி இருக்க"
-- என்பது மாதிரியான ஏளன சம்பாஷணைகள்.
ஆசையாய் ஏதாவது சாப்பிடும்போது, புதிதாய் நவீன ஆடையணியும் போது, ஆசுவாசமாய் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுக்கும்போது "வெடுக் வெடுக்" கென்ற வார்த்தைகள். கேட்கும் லலிதாவுக்கோ வெப்ராளம் பட்டென்று பொட்டித் தெறிக்கும். சில நேரம் பதிலுரைப்பாள். பல நேரம் கண்ணீர் சொரிவாள். ஆவேசத்தில் உடம்பு குறைக்கும் முயற்சியில் ஈடுபடுவாள். உணவைக் குறைத்துப் பார்த்தாள். உடற்பயிற்சியைக் கூட்டிப்பார்த்தாள். ஆன முயற்சிகள் எல்லாம் செய்து பார்த்தாள். மருத்துவர்கள் சோதித்துவிட்டு "உடல் வாகு" என்றனர். பெண்ணுடம்பு சிசேரியனுக்கு பிறகு அப்படித்தான் என்றனர். தண்ணீர் குடிக்கச் சொன்னார்கள். தலைகீழாக நிற்கச் சொன்னார்கள். எல்லாம் செய்து பார்த்தாள் லலிதா. ஆனால் பயனேதுமில்லை. நாளாக நாளாக எடை ஏறியதேயன்றி, இறங்கிய பாடில்லை.
.
போனால் போகட்டுமென்று சிலநேரங்களில் விட்டுவிடுவாள் லலிதா. பின்பு முரளியின் ஏதோ ஒரு கிண்டல் பேச்சின் வேகத்தில் மீண்டும் "உடற்பயிற்சிகளை" ஆரம்பிப்பாள். காலம் மட்டுமே கடந்து கொண்டிருந்தது, அவள் கட்டுடல் திரும்பிய பாடில்லை.

வீட்டைப் பூட்டிக்கொண்டு பஸ்டாண்டுக்குள் நடந்து கொண்டிருந்தனர் தம்பதியர் இருவரும். முரளி முன்புறம் நடக்க, புஸ்... புஸ்வென அவன் வழியை பின்பற்றி நடந்தாள் லலிதா. கல்யாணமான ஒன்பது ஆண்டுகளுக்கு தோதாக, நடந்து கொண்டிருக்கும் இருவரின் இடைவெளிகள் ஒன்பது அடிகளாக நீண்டிருந்தது. இதே தெருவில் காற்றுக்கூட, புக முடியா இடைவெளியில் அவன் கரம்பிடித்து நடந்த காலங்கள் அவள் நினைவுக்கு வந்தது. இதே பட்டாடையோடு அவன் கரம் பிணைத்து நெருப்பை சுற்றிவந்த கல்யாண பொழுதுகள் நினைவுக்கு வந்தது. லலிதா பின்னால் வருகிறாளா? இல்லையா? என்பதை அவன் கவனித்த மாதிரியே தெரியவில்லை. பஸ்ஸை பிடிக்கும் யோசனையில், ஒல்லி உடம்போடு விறுவிறுவென நடந்து கொண்டிருந்தான் முரளி.

நாகர்கோயில் பெருமாள் கல்யாண மண்டபத்தில் "கடுகு" போட இடமில்லாத கூட்டம். பொருளாதாரம் பெருத்த இருபெரும் கைகள் இணையும் திருமண நிகழ்வு.
கூட்டவியல், பொரியல், உப்புலோடு, இஞ்சி கிச்சடி, உள்ளி பச்சடி, எலுச்சேரி, மசாலா கூட்டென பதினோரு வகை தொடு கறிகள், பருப்பு, சாம்பார், ரசம், புளிச்சேரி, மோர்க்குழம்பு உட்பட ஆறுவகை குழம்பு வகைகள். நெய்ச்சோறு, பிரியாணி உட்பட மூணு வகை சாதங்கள், பால், அடை, பருப்பு, சக்கப்பழம் உட்பட நான்கு பாயாசங்கள், செந்துளுவன், ரசக்கதலி, துளுவன் உட்பட மூன்று வகை பழம், அது போக நாலைந்து ஐஸ் கிரீம்கள், ரெண்டு மூன்று பழச்சாறுகள்.

கழுத்து வரைச் சாப்பிட்டு வெளியே வந்திருந்தான் முரளி. மூச்சு முட்டிக்கொண்டு ஒரு மாதிரி வந்தது. கைகழுவிவிட்டு இடுப்பு பெல்ட்டை சற்று அவிழ்த்து விட்டான். கொஞ்சம் ஆசுவாசமாக இருந்தது. தூக்கம் மேலிட கண்கள் சொருகுவது போலிருந்தது. உண்ட மயக்கம் தொண்டனுக்கும் உண்டல்லவா. வீட்டுக்கு போகும் முடிவில் லலிதாவைத் தேடினான். போன பந்தியில் சாப்பிட்டு முடித்த லலிதா பெண்களோடு உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

மீண்டும் அதே ஒன்பது மீட்டர் இடைவெளியில், இருவரும் சேர்ந்து பஸ் ஸ்டாண்டிற்கு நடந்து கொண்டிருக்கும் போதுதான் சுப்பையா பிள்ளை ஆசிரியர் எதிரே நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். எப்படியும் ஒரு எழுபது வயதிருக்கும். முரளியின் பத்தாம் வகுப்பு ஆசிரியர். முரளியின் அப்பாவின் நண்பரும் கூட. நடையிலும் பார்வையிலும் முதுமையின் அடையாளங்கள். சட்டென்று அடையாளம் கண்டு கொண்டான் பேச ஆரம்பித்தான் முரளி.
"சார்... நல்லா இருக்கீங்களா? நான் முரளி... போஸ்ட் மேன் ரங்கசாமி பையன். உங்கள்ட பத்தாப்பு படிச்சேன்லா..."
தடித்த கண்ணாடி பிரேமை மெதுவாக அசைத்து முரளியின் முகத்தைப் பார்த்தார் சுப்பையா பிள்ளை. கூடவே சிநேக புன்னகையோடு நின்றிருந்த லலிதாவையும். வயதான மூளை சற்று நேரமெடுத்து அடையாளம் கண்டு கொண்டது. முதிர்ந்த முகமெங்கும் சிரிப்பை காட்டினார் சுப்பையா பிள்ளை.

"ஏ... முரளி... எப்படி இருக்கடே... உங்கப்பன் ரங்கசாமி நம்ம தோஸ்த்தில்லா..."

"ஆமா..சார்... நல்லா இருக்கேன்... நீங்க எப்படியிருக்கீங்க?"

"நான்... இன்னா பார்த்தேல்லா... வாக்கிங் போயிட்டு, நல்லா இருக்கேன்... நீதான் கிழவன் ஆயிட்டேயேடே... இது யாரு உன் பொஞ்சாதியா..."

"கிழவன்" என்ற வார்த்தையை கேட்டதும், "கிழட்டுக்கு கொழுப்பை பாருன்னு" - மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டான் முரளி. இருந்தும் முகத்தில் காட்டிக்கொள்ளாமல் பள்ளி ஆசிரியருக்கு பதில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான்.

"ஆமா... சார்... பேரு லலிதா..." - என்று முரளி கூற, இருகைக் கூப்பினாள் லலிதா.

சுப்பையா பிள்ளை ஆசிரியர் அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்து, நல்லா இரும்மோன்னு வாழ்த்தி, பின்னர் வேலை, குழந்தைகளை பற்றி விசாரித்து விட்டு மீண்டும் முரளியிடம் பேச்சைத் தொடர்ந்தார்.

"அவா... சின்ன பிள்ளையாட்டுதான இருக்கா... நீதான் கிழவனாயிட்ட... - என்று சொல்லி சிரித்து, "என்னடே உனக்கு சுகர் இருக்கோன்னு?" - கேள்வியும் வைத்தார்.

முரளி கோபம் கொப்பளித்தாலும் வெளியே காட்டிக்கொள்ள வில்லை.

"சுகர்லாம் இல்ல சார்... " - சகஜமாக பதிலுரைத்தான் முரளி.

நல்ல சாப்பிட்ட முரளியின் வயிற்றை பார்த்துக்கொண்டே, அடுத்த கேள்வியை வைத்தார் சுப்பையா பிள்ளை ஆசிரியர்.

"அப்ப பிரஷர் இருக்கும்டே... இப்ப... இந்த ரெண்டும் இல்லாம யாரு இருக்கா? - பொக்கை வாய் விரித்து காமெடியடித்து சிரித்தார் சுப்பையா பிள்ளை.

வெட்கத்தில் முரளி சிறிதாக நெளிய, லலிதாவிற்கு சிரிப்பு "பொத்துக்" கொண்டு வந்தது.

பேசாம எதிர்த்த கால்வாயில் "பெருச", தள்ளிவிடலாமா என்ற யோசனையிலிருந்தான் முரளி.

சுப்பையா பிள்ளை ஆசிரியர் லலிதாவிடம் திரும்பி, "பெரிய அசத்தாக்கும் உம்...மாப்பிள்ளை... படிப்பு சுட்டு போட்டாலும் வராது... எப்படியோ கரையேறி, இன்னைக்கு அரசாங்க உத்தியோகமும் பாக்கான்... கொஞ்சம் நல்ல பாத்துக்கம்மோ... ஆளு நல்ல உடஞ்சில்லா இருக்கான்... ஏதாவது டாட்டர்ட காட்டப்பிடாதா... இல்லன்னா நாட்டுக்கோழி முட்ட வாங்கி கொடு... - என்று பேசிக்கொண்டே இருந்தார்.

முரளி "புளித்த சிரிப்போடு" வெட்க அவஸ்தையிலிருந்தான். லலிதாவிற்கு ரோடென்றும் பாராமல் குலுங்கி குலுங்கி சிரிக்க வேண்டும்போல இருந்தது. அடக்கிக் கொண்டாள்.

"சரி சார்... நாங்க போயிட்டு வாரோம்" - ன்னு சொல்லி, முரளி பேச்சை துண்டிக்க, "சரிப்போ... பார்த்து போ-ன்னு முரளிடம் கூறிவிட்டு, "எம்மொ... அவன பார்த்து கூட்டிட்டு போமோ-ன்னு லலிதாவிடமும் கோரிக்கை வைத்தார்.

"பன்னக் கிழவன், இவனப்... பார்த்து பேசினதே தப்பு..."- என்று மனதிற்குள் நினைத்துக்கொண்டே அங்கிருந்து நகர்ந்தான் முரளி. லலிதாவும் விடைபெற்று, முரளியைப் பின்தொடர்ந்தாள்.

"வேணும்னா... நாட்டுக்கோழி முட்டை வாங்கிட்டு போவோமான்னு"- சிரித்துக் கொண்டே கேள்வி கேட்டாள் லலிதா.

பதிலேதும் கூறாது பஸ்ஸ்டாண்டை நோக்கி, புசு புசு- வென நடந்து கொண்டிருந்தான் முரளி. ஆனால் அவர்களுக்கிடையான இடைவெளி மட்டும், ஏனோ இரண்டடியாகக் குறைந்திருந்தது.